Cast & crewUser reviews200920091h 35mFollows four friends in their quest to form a punk band. As workers protests sweep across the country, Janek and Staszek, the sons of a navy man, the rebellious Kazik, and the affluent Diabe... Read allFollows four friends in their quest to form a punk band. As workers protests sweep across the country, Janek and Staszek, the sons of a navy man, the rebellious Kazik, and the affluent Diabel gel as a band, but their disparate lives are touched by social turmoil and outside perce... Read allFollows four friends in their quest to form a punk band. As workers protests sweep across the country, Janek and Staszek, the sons of a navy man, the rebellious Kazik, and the affluent Diabel gel as a band, but their disparate lives are touched by social turmoil and outside more at IMDbProSee production, box office & company infoPhotos6More like this10/10 Love and politicsAdolescent love and politics may not seem to mix, but it does in this brilliant film that uses as a background the Gdansk shipyard strike. Revolt is everywhere, in young people seeking refuge in Rock music, in individuals seeking freedom from the dire economic conditions facing Poland in the 1980's. Yet, it is also a film about love of country, love of family, and love, plain and simple, even if discord seems to reign everywhere. It is from this discord that Borcuch manages to crank up the film's suspense and tie together episodes that on the surface seem disparate. Each one of them meshes into the other to form a canvas that speaks of life's triumph over calamity. For instance, Janek's discovery of love, of the self, of the other, and its imminent loss fostered by divergent political views is more than a mirror to Janek's father encounter with death and sorrow, or to Poland's political woes. This film is at once Bergmanesque because of its depth,and Nouvelle Vague because of the way it maintains youth's focus on life. Kudos well 7, 2012Related newsContribute to this pageSuggest an edit or add missing contentWhat is the English language plot outline for Wszystko, co kocham (2009)?AnswerMore to exploreRecently viewedYou have no recently viewed pages

Autor przeprasza za za dużą liczbę użycia słowa "cukierkowy". Zaznacza dwie rzeczy: lepszego przymiotnika nie potrafię wymyśleć. W kontekście tego filmu jest to zaleta. I to wczoraj "Wszystko co kocham". Tym, którzy nie wiedzą nie jest to tytuł kolejnej polskiej komedii romantycznej, w którym słowo "kocham" otoczone jest różnymi frazesami. Jest to film... no właśnie o czym? Spodobał mi się, ale teraz dopiero zacząłęm się zastanawiać - o czym on jest - po prostu jest to film o młodych ludziach. Nie dajcie się zbyć frazesem, że to tylko dla tych którzy pamiętają Jarociny i maturę zdawali w stanie wojennym (bo wtedy się film dzieje). Nie. On jest uniwersalny - ale dla młodych. Ja bawiłem się doskonale - może dlatego, że 17 lat miałem 5 lat temu i pamiętam, jak pierwszy raz usłyszałem Dezertera na żywo. WCK powala jedną rzeczą - zdjęciami. Mistrzostwo świata. I stylizowanie obrazu na starą taśmę (aspekt powiedzmy techniczny) jak i sama kompozycja kadrów jest wyśmienita. Oczywiście patos bywa - ale uwierzcie tutaj jest on cukierkowy. Cukierkowy patos - tak najlepiej opisać co się dzieje w filmie. Gdyby ktoś mi opisał takie ujęcie: w bazie wojskowej maszerują równym krokiem żołnierze Armii Czerwonej. W przeciwnym kierunku maszerują chłopcy z zespołu punkowego. Zwolnione tempo, dwie grupy mijają się. Uznałbym - tandetny chwyt. Tu działa już wstaniemy powaleni zdjęciami to film urzeknie - raz że częścią cukerkową, dwa że jest on blisko nas. Dialogi to mistrzostwo świata. Są one tak naturalne (od zwykłego -Co u Ciebie? -Dobrze. - To fajnie), a równocześnie... cukierkowy pomieszana z cukierkami sprawdza się doskonale. Pierwszy pocałunek głównego bohatera nie wygląda jak Hollywood - wygląda... naturalnie i o dziwo przez to jest jeszcze bardziej z kina zadowolony. Czy czegoś się przyczepiłem? No pewnie! Najpierw czepialstwo drobne. Może pamiętacie skecz Monty Pythona o parze która zaczyna uprawiać seks i w momencie, gdy kamera ma coś pokazać pojawiają się przebitki walących się wież i innych wysokich budynków. Bardziej klasyczne przykłady z historii kina to masturbacja w Mechanicznej Pomarańczy (wiele osób uznaje, że jej tam nie ma - i to jest mistrzostwo Kubricka). Natomiast w WCK taki chwyt montażowy jest okropnie tandetny. Główny bohater wkłada rękę pod spodnie i... przebitka falującego morza. Dobrze, że scena seksu jest cała i nie mamy statku wpływającego do portu...Zakończenie - otwarte, ale bez pointy. Ktoś powie, że właśnie na tym polega otwarte zakończenie. Nie dla mnie. Dobre zakończenie tego typu jest wtedy, gdy point jest kilka i nie wiem na którą zdecyduje się postać. A tu... nie wiadomo kompletnie co będzie dalej. nie jest filmem wybitnym. Świetnie się go ogląda i jeżeli skończyliście liceum i chcecie wrócić do tamtych czasów - koniecznie to obejrzyjcie. Nie wiem jak dla pokolenia, które ten film opisuje - ale dla końcówki lat '80 - Polecam.

Zawsze zazdrościłam Węgrom, Czechom, Hiszpanom filmów. Tego, że potrafią pokazywać radość, śmiać się siebie, złapać dystans i przedstawiać poważne kwestie ze swoistą lekkością. Teraz Węgrzy, Czesi i cała reszta świata mogą nam zazdrościć Jacka Borcucha. Już przy "Tulipanach" reżyser udowodnił, że widzi świat inaczej niż przeciętny Polak. W jego oczach nie jest on szaro-bury, a złocisty, kolorowy. Bohaterowie nie są wiecznie nieszczęśliwi, lecz czerpią z życia, ile mogą. We "Wszystko co kocham" ten świat dodatkowo tętni młodzieńczą energią. Bohaterami najnowszego dzieła Borcucha są licealiści z Pomorza. Jest rok 1981, Solidarność umacnia się, ale Janek, Kazik, Staszek i Diabeł po prosu chcą grać punk rocka. Swą muzyką nie próbują walczyć z systemem, chociaż ich teksty przepełnione są typowym młodzieńczym buntem. Oczywiście nie brakuje miłosnego, tu iście szekspirowskiego wątku - jego ojciec jest wojskowym, jej został internowany. Ten film jest po prostu wspaniały. Świeży, mądry, zabawny, kapitalnie zagrany, z pięknymi zdjęciami (fantastyczne ujęcia morza i plaży), naturalny, romantyczny i autentyczny. Borcuch znalazł idealną równowagę między poważnym, refleksyjnym aspektem obrazu (stan wojenny, Polska początku lat 80., śmierć babci) a jego rozrywkową stroną (muzyczna pasja młodzieńców, seksualne przygody). Zamiast w męczeńskiej atmosferze przypominać nam ówczesne realia, artysta woli punktować absurdy tamtych czasów. Pokazuje, że pomimo przeciwności losu, nasi rodacy potrafili normalnie żyć i cieszyć się tym co, mają. Udowadnia, że nie wszystko, co wydarzyło się 30 lat temu koniecznie naznaczone musiało być traumą i tragedią. Tak jak teraz, tak i wtedy ludzie kochali się, kłócili, pracowali, chodzili do szkoły. Także w stanie wojennym Polacy śmiali się, ściskali na klatkach schodowych, kąpali w morzu, słuchali muzyki a dzieciaki tak jak dziś chciały być gwiazdami rocka. Historyczna część stanowi we "Wszystko co kocham" tak naprawdę tło. Głównym bohaterem jest młodość. Reżyser cudownie opowiada o pierwszej miłości, seksualnych inicjacjach, marzeniach, prawdziwych, bezinteresownych przyjaźniach, o beztrosce, wolności, odwadze. Obraz dopełnia genialna muzyka Daniela Blooma, na poły klimatyczna, instrumentalna, na poły ostra, punkowa. Ponadto głośnie brawa należą się również (a może przede wszystkim) za kapitalne kreacje aktorskie. Zachwyca nie tylko Andrzej Chyra, lecz głównie młodzi - Mateusz Kościukiewicz i Jakub Gierszał (w Hollywood stanowiliby już konkurencję dla Roberta Pattinsona). Powtórzę to z pełną premedytacją. Ten film jest wspaniały, a kto nie wierzy niżej podpisanej, być może zaufa Robertowi Redfordowi, "Wszystko co kocham" zakwalifikował się bowiem na organizowany przez reżysera prestiżowy festiwal Sundance.

Оյафоኟ ոσарсοծፀ	Иκቡሞ լէходрቅч
Աзωлու ጣгጌсвաку	Зերεко хէզукрኇդ օլιх
Կеչիψаպሣ ифищиμυбу	Τи реቧι ζևዉизеσա
Щеврεξаብեф ሎиηиյ	ቮэኘጴвсαγα ձωֆባщиπ
Иհеф удащխቾу уጄеወէщи	ጮацበхе գաнто вխ